Ιστορία των νόμων περί κακοποίησης παιδιών

Ιστορία των νόμων περί κακοποίησης παιδιών

Η κακοποίηση παιδιών υπήρξε ιστορικά ένα πολύ δύσκολο θέμα για να καταλάβει το νομικό σύστημα. Αυτό συμβαίνει επειδή οι γονείς έχουν παραδοσιακά τεράστια εξουσία να πειθαρχούν τα παιδιά τους. Μεγάλο μέρος του αμερικανικού νόμου σήμερα μπορεί να εντοπιστεί στο Βρετανικό Κοινό Δίκαιο, όπως εξηγείται από μια δημοσίευση από τη δεκαετία του 1700 με την ονομασία Blackstone’s Commentaries on the Law of England. Ο Blackstone επεσήμανε ότι σε πολλούς πολιτισμούς ο πατέρας έχει τη δύναμη της ζωής και του θανάτου στα παιδιά του, σύμφωνα με την αρχή ότι, επειδή ο πατέρας έδωσε τη ζωή του στο παιδί του, ο πατέρας είναι ελεύθερος να αφαιρέσει τη ζωή του παιδιού του.

Ο βρετανικός κοινός νόμος αποτέλεσε τη βάση του αμερικανικού νομικού συστήματος

Ο βρετανικός κοινός νόμος που αποτέλεσε τη βάση του αμερικανικού νομικού συστήματος ήταν «πολύ πιο μετριοπαθής», σύμφωνα με τον Blackstone. Είπε ότι οι γονείς στην Αγγλία μπορούν να χρησιμοποιήσουν μόνο την αναγκαία δύναμη για να κρατήσουν ένα παιδί «σε τάξη και υπακοή» και μπορούν να διορθώσουν νόμιμα ένα παιδί μόνο με «λογικό» τρόπο. Η άλλη πλευρά αυτής της εξουσίας είναι ότι οι γονείς είχαν τρεις υποχρεώσεις στα παιδιά τους βάσει του Κοινού Νόμου. Αυτό περιελάμβανε την παροχή στα παιδιά «συντήρησης» (τροφή και στέγη), προστασία και εκπαίδευση.

Η ιδέα της νομικής προστασίας για τα παιδιά ξεκίνησε πραγματικά με το «Elizabethan Poor Laws», το οποίο πήρε τα φτωχά παιδιά από τις οικογένειές τους και τα έβαλαν σε μαθητεία. Μέχρι τη στιγμή που το αμερικανικό νομικό σύστημα άρχισε να διαμορφώνεται στα τέλη του 1700, τα γονικά δικαιώματα θεωρήθηκαν πολύ σημαντικά και οι γονείς που παρέχουν επαρκώς τα παιδιά τους δίωκαν σπάνια δίωξη για κακοποίηση παιδιών, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρή τακτική πειθαρχίας τους.

Η σύγχρονη αμερικανική νομική προστασία κατά της σωματικής κακοποίησης παιδιών ξεκίνησε πραγματικά στη δεκαετία του 1960. Αρκετές ιστορίες για τα κακοποιημένα παιδιά εξερράγησαν στη δημόσια συνείδηση ​​και οι πολιτικοί σημείωσαν. Τμήματα υπηρεσιών προστασίας παιδιών δημιουργήθηκαν σε κάθε πολιτεία και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ανέθεσε την αναφορά κακοποίησης από πολλούς επαγγελματίες, όπως γιατρούς και καθηγητές. Τη δεκαετία του 1970, η ευαισθητοποίηση σχετικά με τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών άρχισε να εξαπλώνεται και το νομικό σύστημα έγινε πιο επιθετικό στην αστυνόμευσή του. Ενώ η σεξουαλική κακοποίηση μπορεί να είναι δύσκολο να εντοπιστεί, είναι σχετικά εύκολο να προσδιοριστεί. Ωστόσο, η διαμόρφωση του ορίου μεταξύ της κατάλληλης πειθαρχίας και της σωματικής κακοποίησης παρέμεινε μια πρόκληση.

Διαβάστε επίσης: Νόμοι για την κακοποίηση παιδιών

Υποστήριξη των προσπαθειών προστασίας των παιδιών

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει υποστηρίξει τις προσπάθειες προστασίας των παιδιών, αλλά το ομοσπονδιακό νομικό σύστημα αρνήθηκε σε μεγάλο βαθμό να εμπλακεί σε θέματα οικογενειακού δικαίου όπως η κακοποίηση παιδιών. Επομένως, η γραμμή μεταξύ αποδεκτής πειθαρχίας και κακοποίησης έχει σχεδιαστεί σε μεγάλο βαθμό από κρατικούς αξιωματούχους. Οι περισσότεροι κρατικοί νομοθέτες προσπάθησαν να ορίσουν την κατάχρηση, αλλά αγωνίζονται να προσφέρουν έναν ακριβή ορισμό. Οι περισσότεροι ορίζουν την κακοποίηση ως οτιδήποτε προκαλεί σοβαρό σωματικό τραυματισμό σε ένα παιδί. Μερικοί προσπάθησαν να είναι πιο συγκεκριμένοι, για παράδειγμα απαγορεύοντας κάθε πειθαρχία που παρεμποδίζει την αναπνοή ενός παιδιού. Πολλά κράτη εξακολουθούν να επιτρέπουν συγκεκριμένα τη «λογική» σωματική τιμωρία ενός παιδιού, όπως δήλωσε η Blackstone πριν από 300 χρόνια.

Διαβάστε επίσης: Υπηρεσίες προστασίας παιδιών από τα διάφορα κράτη

Η διαφορά μεταξύ «λογικής» σωματικής τιμωρίας και κακοποίησης συνήθως σχεδιάζεται από το κρατικό και το τοπικό τμήμα υπηρεσιών προστασίας των παιδιών. Συνήθως εξετάζουν παράγοντες όπως εάν ένας τραυματισμός θα έχει μακροπρόθεσμες συνέπειες. Ανησυχούν επίσης ιδιαιτέρως για χρόνια κακοποίηση, καθώς οι γονείς που κατά λάθος χτύπησαν πολύ σκληρά μια φορά έχουν μεγαλύτερη επιείκεια από τους επαναλαμβανόμενους παραβάτες. Τα τμήματα υπηρεσιών προστασίας των παιδιών εξετάζουν επίσης πολιτιστικούς παράγοντες και θέλουν να δουν ότι η πειθαρχία συνδέεται με κακή συμπεριφορά και όχι απλώς μια προκλητική έκρηξη από έναν γονέα. Λόγω της μεγάλης διακριτικής ευχέρειας που κατέχουν αυτοί οι κρατικοί αξιωματούχοι, ο πρακτικός ορισμός της κατάχρησης αλλάζει συνεχώς με τους κοινωνικούς κανόνες.

Μερίδιο: